Kołobrzeg - opis, położenie, historia

Kołobrzeg - opis, położenie, historia

Kołobrzeg leży u ujścia Parsęty do Bałtyku w miejscu z którego wychodzą szlaki drożne i kolejowe do Koszalina, Białogardu, Kamienia, Nowogardu i dalej do centrum kraju.

Początki osiedli kołobrzeskich (było ich kilka) sięgają VII/VIII w. (na Wyspie Solnej) oraz VIII/IX w. w Budzistowie. Na Wyspie Solnej powstały najstarsze warzelnie soli, a w Budzistowie gród obronny otoczony od północy i wschodu bagnami. Gród obwarowany wałami drewniano-ziemnymi ochraniał port na Parsęcie, podgrodzia (dwa), osadę targową oraz osady przygrodowe rybackie, położone na lewym brzegu Parsęty. Już w najstarszym okresie osady posiadały charakter rzemieślniczo-handlowy.

Podstawą rozwoju ówczesnego Kołobrzegu było warzelnictwo soli oraz połowy śledzi na pobliskich łowiskach Bałtyku. Niezależnie od tego, od X-XI w. rozwijały się też inne rzemiosła: rogownictwo, bursztyniarstwo, garncarstwo, kowalstwo, obróbka brązu, hutnictwo, złotnictwo, ciesielstwo, tkactwo. O ożywionych stosunkach handlowych Kołobrzegu z różnymi krajami (Polska, Niemcy, Czechy, Węgry, Ruś, Dania) świadczą monety tych krajów odnajdywane przez archeologów. Przez Kołobrzeg przebiegał ważny szlak handlowy łączący go z jednej strony z Nowogrodem na Rusi oraz Szczecinem (i dalej na zachód) oraz Wielkopolską (i dalej na południe).

Kołobrzeg to jedna z najstarszych polskich warowni nadmorskich. Za panowania Mieszka i Bolesława Chrobrego był to gród z podgrodziem nad Parsętą. W 1000 roku założenie przez Chrobrego biskupstwa, pierwszego na Pomorzu Zachodnim. Podstawą rozwoju miasta były saliny - warzelnie soli. Prawa miejskie 1255 r. i przeniesienie miasta bliżej morza i salin. Od 1653 r. miasto znajdowało się pod panowaniem Branderburgii.